‘Aan klimaattafels wordt de buit verdeeld met de burgers op het menu,’ stelt columnist Rypke Zeilmaker

Hoewel de vroegere elites plaatsgebonden waren – en daarmee ook hun macht −, is hun invloed nu niet meer gebonden aan landsgrenzen. ‘Hoe is die verandering tot stand gekomen?’ vraagt columnist Rypke Zeilmaker zich af.

Met NGO’s (niet-gouvernementele organisaties) − of zoals Zeilmaker ze noemt: ‘niet-gekozen organisaties’ −, bepalen de elites vandaag de dag het maatschappelijke beleid zonder er verantwoording voor af te hoeven leggen. Dankzij hun miljarden, de vervagende landsgrenzen en de digitalisering van de maatschappij kunnen ze wonen waar ze willen en wanneer ze dat willen. Daarmee kunnen ze de negatieve gevolgen van hun eigen beleid ontwijken terwijl de gewone burger eronder lijdt.

Als voorbeeld van een ‘niet gekozen organisatie’ noemt Zeilmaker de European Counsil on Foreign Relations. Deze denktank is opgericht door miljardair George Soros en brengt EU-leiders bij elkaar om de Europese politieke agenda te bepalen. De voorzitter hiervan is prinses Mabel van Oranje-Nassau. Een ander voorbeeld is Staatsbosbeheer. Deze organisatie beheert 270.000 hectare van de Nederlandse grond en zou een ‘onafhankelijke organisatie’ zijn. Het krijgt echter jaarlijks miljoenen aan subsidie en werkt bovendien samen met de overheid. Ook andere ‘onafhankelijke’ klimaatorganisaties zoals de European Climate Foundation – opgericht door de Canadese mediamiljardair John McCall MacBain − voeren hun beleid uit met publiek geld.

Zeilmaker pleit ervoor om de subsidies op ‘niet-gekozen organisaties’ stop te zetten. “Zo breng je hun maatschappelijke invloed terug tot de ware proporties die zij vertegenwoordigen: minder dan 5 procent van de bevolking.”

–