Docu: De last van intelligentie en de pijn van het te veel zien – Nederlands ondertiteld

Er is in deze tijd, in deze wereld, in deze “samen”leving, veel moed nodig om te zijn wie je bent. Meer zien, meer voelen, meer weten, meer begrijpen. Het delen van je inzichten, met de beste intenties, draait vaak uit op niet begrepen worden. Niet begrepen worden leidt tot frustratie. Vaak, meestal of altijd niet begrepen worden leidt uiteindelijk tot zelfcensuur, in een poging “er nog bij te horen.” Dit leidt op zijn beurt weer tot innerlijk conflict. Je wilt niet zwijgen. Je wil de ervaringen delen die jou zo geweldig hebben geholpen met zoveel mogelijk anderen, want dat is je aard. Altruïstisch.

Je ziet de problemen, weet wat nodig is om ze op te lossen. Maar je wordt niet gehoord. Of niet meer, na een tijdje. In het begin zijn mensen vaak geïnteresseerd. Het is nieuw. Het is anders. Het doorbreekt de sleur van het bekende. Opwindend. Tot het besef doordringt dat zij deel uitmaken van problemen die je benoemt. Het valse ego doet de opwinding omslaan in irritatie. “Wie denkt hij wel niet wie hij is?”

Heel wat anders dan de reactie waar je op hoopte, “da’s mooi, zo heb ik het nog nooit bekeken, hier kan ik iets mee dat mijn leven zal verbeteren.” Je krijgt een “reputatie.” Mensen gaan je mijden. En je begrijpt het niet. Je bedoelt het toch goed?

Je hoeft niet geprezen te worden. Je ziet wat anderen niet zien, ziet het algemeen belang hierin. Het voelt als een plicht om dit te delen. Ooit was jij ziek. Maar je vond een geneesmiddel. Je werd beter, heel. Je ondervond de verlichting, de opluchting aan den lijve. Dan zie je dat de meesten om je heen lijden aan hetzelfde. Met je normale menselijke faculteiten intact, natuurlijk wil je anderen uit hun lijden verlossen. Je weet al te goed hoe het voelt. Maar men wil je medicijn niet. En je kunt niet begrijpen waarom niet.

De kans is aanzienlijk dat het onbegrip omslaat in verdriet. Het verdriet anderen onnodig te zien lijden. Dit verdriet kan zich opstapelen tot het de omvang aanneemt van een depressie. Je raakt geïsoleerd van anderen. De innerlijke strijd is begonnen. De zoektocht naar “waarom?” En “wat moet ik hiermee?”

Mark Devlin verwees hiernaar als “de donkere nacht van de ziel” om uit dit innerlijk conflict te komen. Een complete evaluatie van je leven. Een kritische kijk op hoe je echt in het leven wilt staan, het formuleren van principes aan de hand waarvan je je leven wilt leiden. Het loslaten van wat ongewenst of niet behulpzaam is. Het herkennen en verwijderen van ongewenste conditioneringen. Temmen van het ego.

Het is bepaald geen makkelijke of schone klus. Maar de beloning is groot. Innerlijke rust. Angst valt weg. Begrip maakt acceptatie makkelijker van hetgeen in je omgeving waar je geen invloed op hebt. Zodat jij je leven kunt leiden in plaats van dat het leven jou leidt.

Dan is het fijn als er af een toe iets voorbij komt dat je eraan herinnert dat het leven niet makkelijk is maar je niet alleen staat, ook al voelt dat soms zo als je om je heen kijkt. Ik hoop dat dit je helpt.

Bron en vertaling; Erick van Dijk

Wees de eerste en start een discussie/gesprek over dit onderwerp:  https://friendhyve.com/forums/thread/78/Docu-De-last-van-intelligentie-en-de-pijn-van-het