Immigratie: product van globalisering en agressieve economische politiek

Uit: De Andere Krant

Hannes Hofbauer
Vertaling Romy van Stigt

Migranten worden vooral door linkse partijen verwelkomd en geholpen. Maar achter de massamigratie gaat een andere werkelijkheid schuil. Globalisme, westerse oorlogszucht en de agressieve economische politiek van de EU hebben een verwoestend effect op de landen van herkomst en jagen miljoenen mensen op de vlucht. De westerse elite profiteert terwijl de lagere bevolkingsgroepen tegen elkaar worden uitgespeeld, schrijft Hannes Hofbauer, auteur van ‘Kritik der Migration. Wer profitiert und wer verliert’.

Migratie wordt door alle politieke kleuren anders gezien en beoordeeld. De rechterkant van het politieke spectrum maakt de immigrant vaak tot oorzaak van de problemen in de samenleving. De progressief-groene partijen gebruiken de migrant als object van hun helperssyndroom en willen de minder leuke gevolgen van migratie niet onder ogen zien. Investeerders in de industrie- en servicebranche zijn vanuit praktisch oogpunt voorstander van migratie, omdat het voor een constante beweging van goedkope arbeidskrachten en daarmee voor druk op de arbeidsmarkt zorgt. De weinige overgebleven linksradicalen zien in de onaangepaste migrant een nieuw revolutionair subject. En dan zijn er nog de sociaaldemocraten van de oude stempel: zij zien de negatieve gevolgen van massamigratie voor de doellanden wel, maar durven het hier niet over te hebben om maar niet als rechts te worden gezien.

VN-Migratiepact: “Migratie bron van welvaart”

Marx schreef in de tweede helft van de 19e eeuw al dat migratie “polariserend” werkte en “in dienst stond van het kapitaal”. Marx sprak van “gedwongen immigratie”. Dit is vandaag de dag in principe nog steeds aan de hand. De oorzaken waarom miljoenen mensen vanuit de economisch perifere gebieden van de wereld naar het ‘centrum’ komen, dus West-Europa en Noord-Amerika, zijn bekend – alleen gaat het er niet vaak over. Oorlog en een gebrek aan perspectief zorgen ervoor dat mensen ontworteld raken en vluchten. Een echt consequente vredes­politiek en de strijd tegen de wereldwijde ongelijkheid – die meestal ook een gevolg is van vrijhandelsverdragen – zou massamigratie de kop indrukken. Maar daar staan de belangen van de wapenindustrie en de zogenaamde “Economische Partnerschapsovereenkomsten” (EPA’s) tussen de Europese Unie en Afrikaanse staten natuurlijk haaks op.

Het VN-Migratiepact uit 2018, dat door de meeste lidstaten ondertekend werd, noemt migratie in punt 8 een “bron van welvaart, innovatie en duurzame ontwikkeling in onze geglobaliseerde wereld”. Er wordt niet genoemd of gevraagd voor wie migratie eigenlijk een bron van welvaart is en wie ervan profiteert: het pact trekt de voordelen van globalisering totaal niet in twijfel. Dat geeft een cynische bijsmaak ten aanzien van de miljoenen mensen die hun thuisland hebben moeten verlaten. De ongelijkheid die ten grondslag ligt aan massamigratie zal uiteindelijk niet opgelost worden door constante bewegingen van mensen, maar alleen door het ­creëren van perspectieven in de ‘perifere’ gebieden van de wereld. Dat betekent dat lokale, kleinschalige en op zelfvoorziening gerichte economieën voorrang zouden moeten krijgen boven grootschalige concepten: regionaal boven nationaal en nationaal boven globaal.

Op dit moment is het tegendeel de realiteit als we kijken naar de meer dan 30 partnerschapsovereenkomsten (EPA’s) die de EU sinds het midden van de jaren 2010 met Afrikaanse en Caribische landen heeft afgesloten. Deze zogenaamde ‘partnerschappen’ zijn niets meer dan het resultaat van een agressieve economische strategie van Brussel voor het grootkapitaal in de EU. In de EPA’s, die eigenlijk niets meer zijn dan vrijhandelsverdragen, wordt het openen van de markten tussen de EU als supranationaal blok en Afrikaanse of Caribische landen vastgelegd. Alleen produceren landen als Burkina Faso, Mali, Ghana en de andere ‘partners’ zelf bijna niets dat op de Europese markt kan meeconcurreren. De verdragen komen dus de facto neer op het openen van de Afrikaanse en Caribische markten voor goederen uit de EU.

De gevolgen zien er dan ongeveer als volgt uit. Vóór de partnerschapsovereenkomst met de EU had de pluimveemarkt in ­Ghana een binnenlands aandeel van 95 procent: vrijwel alle kippen en eenden waren dus afkomstig van kleine Ghanese fokkers. Een aantal jaar na ondertekening van het verdrag was het binnenlands aandeel nog maar 11 procent. De vriezers in de supermarkten in Ghana zijn nu gevuld met Nederlandse of Duitse kipproducten. Het economische offensief van de EU heeft ertoe geleid dat de boeren in Ghana niet meer zelf kunnen overleven en hun werk moeten aanbieden op plantages van buitenlandse bedrijven. Vaak kwam en komt er bovenop dat een van de zonen de riskante reis door de Sahara en over de Middellandse Zee naar Europa moet afleggen. Tegen deze achtergrond is het huichelarij te noemen dat vluchtelingen van de progressieve partijen in de EU vervolgens een warm welkom krijgen. Deze partijen legitimeren hiermee niets anders dan het openen van de Afrikaanse markten voor bedrijven uit de Europese Unie.

In Oost-Europa is dezelfde trend te zien. De associatieverdragen van de Europese Unie met de voormalige sovjetrepublieken bevorderen nog zo’n economische scheefgroei, die uiteindelijk steeds tot massale emigratie leidt. Het doel van deze associatieverdragen is dan ook het openen van de markten in Oost-Europa voor bedrijven uit de EU. Oekraïne is uit elkaar gevallen als gevolg van deze westerse economische belangen. Brussel negeerde gewoon het “nee” van de toenmalige president Victor Janoekovitsj op het associatieverdrag en begon net als de regering van de VS te werken aan een regime ­change. In februari 2014 kwam het inderdaad zo ver, met alle gevolgen van dien.

De nieuwe machthebbers ondertekenden het associatieverdrag onmiddellijk en het trad in 2017 in kracht. Sindsdien profiteren westerse bedrijven van goedkope Oekraïense arbeidskrachten. Het Oekraïense minimumloon was eind 2022 het equivalent van 1,21 euro per uur. Dit trok tot februari 2022 veel investeerders naar het land en dreef omgekeerd veel jonge Oekraïners het land uit.

Migratie als machtsinstrument

–